او بعداً با کارل بوش شیمیدان و مهندس کار کرد تا این فرآیند را صنعتی کرده و آن را به صورت تجاری برای کشاورزان در دسترس قرار دهد. هنگامی که تولید صنعتی شد، کود شیمیایی فسفات مصنوعی که در ترکیب با انواع دانه های جدید و پرمحصول استفاده می شد به انقلاب سبز کمک کرد و به طور قابل توجهی تولید کشاورزی جهانی را از اواخر دهه 1960 به بعد افزایش داد.
در این زمان مکزیک در تولید گندم خودکفا شد،هند و پاکستان نیز که در آستانه قحطی بودند. در سیستم های کشاورزی فشرده امروزی، کود نیتروژن مصنوعی به طور فزاینده ای حیاتی شده است.
در سرتاسر جهان، شرکت‌ها در حال حاضر سالانه بیش از 100 میلیون تن از این محصول را تولید می‌کنند و سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد پیش‌بینی می‌کند که تقاضا به‌ویژه در آفریقا و جنوب آسیا به افزایش پیوسته ادامه خواهد داد.
از آنجایی که تقاضا در سراسر جهان همچنان در حال افزایش است، چالش مدیریت نیتروژن تامین کافی برای تامین نیازهای جهانی امنیت غذایی و در عین حال به حداقل رساندن جریان نیتروژن استفاده نشده که 300 برابر آلاینده تر از دی اکسید کربن است به محیط زیست است.
در حالی که بسیاری از مناطق برای دستیابی به امنیت غذایی و تغذیه با کمبود نیتروژن در دسترس هستند، در مناطق دیگر تقریباً نیمی از نیتروژن کود مورد استفاده در کشاورزی به محیط زیست نشت می‌کند که پیامدهای منفی از جمله افزایش خطرات زیست‌محیطی، تخریب غیرقابل جبران زمین و آلودگی منابع آبی دارد.
این چالش را می توان با بهبود کارایی مصرف نیتروژن یک محاسبه پیچیده که اغلب شامل مقایسه بین زیست توده محصول (عمدتاً بازده اقتصادی) یا محتوای نیتروژن جذب (خروجی) و نیتروژن مصرفی (ورودی) از طریق هر کود یا کود مصنوعی است، برطرف کرد.
بهبود این نسبت نه تنها بهره وری محصول را افزایش می دهد بلکه از طریق مدیریت دقیق زراعی خسارات زیست محیطی را به حداقل می رساند و به بهبود کیفیت خاک در طول زمان کمک می کند.
در حال حاضر، متوسط راندمان مصرف جهانی نیتروژن از 50 درصد تجاوز نمی کند که کمتر از 67 درصد برآورد شده مورد نیاز برای تامین نیاز جهانی غذا در سال 2050 است و در عین حال نیتروژن مازاد را در محدوده حفظ کیفیت هوا و آب قابل قبول نگه می دارد.
